“Anaïs Reno is a wonderful up and coming vocalist, seede in the NewYork City fervor and attitude. She has chosen to reimagine the music of Duke Ellington and Billy Strayhorn- no small feat for a musician of any age. Anaïs executed with passion, personality, diligence and respect fort he tradition. Lovesome Thing will live, flourish, and touch the hearts of many years to come” aldus Emmet Cohen, pianist, leider en arrangeur op dit album. Verder horen we Russell Hall op contrabas, Kyle Poole op drums, Tivon Pennicott op saxofoon en Juliet Kurtzman op viool en natuurlijk Anaïs Reno, de vocaliste.

Anaïs komt uit een muzikaal milieu, haar vader is een vroegere opera zanger die vaak optrad in Europa en haar moeder is een populaire concert violiste. Haar muzikale kwaliteiten werden haar ouders duidelijk toen ze haar favoriete lied uit de Broadway musical Aladdin hoorde zingen toen ze 5 jaar oud was (!). Op aanraden van haar muziekleraar leerde zij het nummer “At last” een bluesy lied beroemd gemaakt door Etta James, het werd Reno’s entree in de wereld van de jazz. “When I was eight years old, I didn’t realize I was doing anything special. I didn’t know that singing was actually very complex and that there was a difference between someone who liked to sing and a trained singer. I just knew I loved to sing, and I loved the soulfulness of “At Last”. That led me to listen to jazz extensively. It consumed my whole life”, aldus Reno. Ofschoon haar vader stopte met zijn zang carrière toen zij twee jaar oud was, hielp hij haar in haar groei als zangeres, niet alleen door haar de techniek bij te brengen maar ook door zijn liefde voor de zang met haar te delen. Op 12-jarige leeftijd begon ze met optreden tijdens de open microfoon nacht in Birdland en zo begon het balletje te rollen.

Ze besloot een album op te nemen toen ze 15 jaar was (!), ze had meegedaan aan een eerbetoon optreden van de muziek van Ellington en Strayhorn en op aanraden van haar moeder werd dat ook het materiaal van haar debuut “Lovesome Thing”. Ik heb zelden zo’n doorleefde weergave van dit klassieke materiaal gehoord en dat met een prachtig sensueel stemgeluid, daarbij in gedachten nemend dat zij pas 16 jaar oud was toen dit album werd opgenomen, waanzinnig ! Met de hulp van Gianni Valenti, de eigenaar van Birdland, is er een geweldige band samen gesteld voor dit album, Emmet Cohen is een meesterlijke pianist, hij maakte een aantal albums met grootheden uit de jazz onder de naam Masters Legacy Series en zijn album Future Stride door mij besproken in Rootstime maakte grote indruk. Saxofonist Tivon Pennicot is de keuze van Cohen en dat hij een gewilde sideman is, wordt hier ten volle bewezen, bassist Hall en drummer Poole behoren ook tot de groten in New York. Bijzonder is de bijdrage van Juliet Kurtzman, de moeder van Anaïs, ze speelt viool op “Mood Indigo”en “It’s kind of lonesome tonight”, superbe.

De subtiele manier waarop zij het contemplatieve bluesy “Mood Indigo” vertolkt, getuigt van haar volwassen vermogen om de songtekst te interpreteren. Ook het swingende “I ain’t got nothing but the blues” klinkt in haar versie overtuigend. Haar klankrijke stem is zo helder als kristal in ballads als “Daydream” en “It’s kind of lonesome out tonight”, een van de meer obscure nummers van Ellington. Ze kan ook swingen als een big band zangeres uit de jaren ’40 zoals ze bewijst in het beroemde “Take the A train”. Anaïs Reno is een fenomeen, haar raffinement en werk ethiek zijn vrij zeldzaam in vergelijking met leeftijd genoten, maar het is beter haar te zien als een buitengewone zangeres ongeacht haar leeftijd. Mij doet ze vaak denken aan jongere uitgave van Julie London.

Jan van Leersum.